در نوشته های لائوتسه فیلسوف چینی آمده که شخص نامداری به نام «چن» در کشور چین میهمانی بزرگی به افتخار خانواده اش برپا داشت که درآن هزار نفر شرکت داشتند. او خود در صدر مجلس نشسته بود و میهمانان هریک هدایای گوناگون از دانه و گندم تا مرغ هوا و ماهی دریا پیشکش می آوردند. چن همچنان که هدایا را می گرفت، می گفت ببینید که آسمان و خداوند چه بخشنده اند که این همه نعمات از مرغ و ماهی گرفته تا غله و گیاه را برای استفاده انسان که صاحب طبیعت است، فراهم آورده اند. میهمانان همگی در تایید حرفهای او چیزی بر همان راستا بیان می کردند و بر آسمان و انسان درود و آفرین می فرستادند. تنها پسرکی دوازده ساله – فرزند یکی از میهمانان – نزدیک آمد. تعظیمی کرد و گفت: اینگونه نیست که سرور من می گویند. همه ده هزار مخلوق جهان از جمله ما همگی ساکنان این کائناتیم و همه ما به طبقه بندی ای تعلق داریم که بر آن نام «موجودات زنده» گذاشته شده است . در این طبقه بندی هیچ چیزی برتر یا کهتر از دیگری نیست. تنها به واسطه حیله گری یا تدبیر، قدرت و یا اندازه بدنی ست که یک موجود می تواند بر موجود دیگری غلبه یافته از او بعنوان غذا استفاده کند. هیچیک از این موجودات بوجود نیامده اند که در خدمت انسان یا موجودات دیگر باشند. پشه ها انسان را گزیده و خون او را می مکند. ببر و گرگ او را می درند و گوشتش را می خورند؛ پس آیا می توان نتیجه گرفته که انسان برای خدمت به پشه و ببر و گرگ خلق شده تا غذای آنها باشد؟ و این نکته قابل تعمقی ست. تازه اگر به موجودات ذره بینی مانند باکتریها، ویروسها و انگلهایی که درون و برون بدن انسان زندگی می کنند (و احتمالا در زمان آن داستان و آن پسرک هنوز شناخته نشده بودند) بپردازیم، قضیه این تعمق جدی تر نیز می شود. امروزه علم ثابت کرده که تعداد باکتریها و ویروسهایی که در بدن انسان زندگی می کنند ده برابر سلولهای اصلی بدن خود انسان می باشند. بدن ما ده برابر بیش از سلولهای «خودی» سلولهای «بیگانه» یعنی موجودات ذره بینی را غذا داده و می پروراند؛ پس آیا می توان نتیجه گرفت که خداوند انسان را به خاطر و در خدمت این موجودات بوجود آورده است؟